Horowitz Łucjan (1905–1958), ekonomista. Ur. 14 III w Krakowie. Ojciec jego, Maurycy, był adwokatem, matka, Franciszka, nauczycielką. W r. 1923, po zdaniu egzaminu dojrzałości w gimnazjum w Rzeszowie H. wyjechał na studia ekonomiczne do Antwerpii, gdzie do r. 1926 studiował w Institut Supérieur de Commerce. Studia zakończył z wyróżnieniem, uzyskując dyplom licencié en sciences commerciales. Po powrocie do Polski rozpoczął pracę w Hucie Falwa w Świętochłowicach. W r. 1927 przeszedł do Syndykatu Polskich Hut Żelaznych w Katowicach; pracował tam przez trzy lata w charakterze urzędnika wydziału statystycznego, a następnie jako kierownik wydziału ekonomicznego. W r. 1930 przeniósł się do Górnośląskiego Związku Przemysłowców Górniczo-Hutniczych, w którym zajmował się badaniami teoretycznymi z zakresu ekonomiki hutnictwa, ogłaszając szereg wartościowych artykułów w czasopismach fachowych. Pracami tymi, wykazującymi jego wybitne zdolności i szeroką wiedzę, zwrócił na siebie uwagę. W związku z reorganizacją, jaka nastąpiła w Górnośląskim Związku Przemysłowców, powierzono dwudziestopięcioletniemu H-owi odpowiedzialne stanowisko kierownika delegatury Związku Polskich Hut Żelaznych na Górnym Śląsku. Następnie w r. 1933 zaangażowany został jako prokurent do wydziału sprzedaży koncernu Górnośląskie Zjednoczone Huty Królewska i Laura oraz Katowicka Spółka Akcyjna (późniejszy koncern Wspólnota Interesów). Od r. 1934 jako prokurent z tytułem dyrektora, mając lat 29, kierował sprzedażą żelaza i stali tego największego w Polsce koncernu, pełniąc równocześnie obowiązki dyrektora naczelnego Polskiego Eksportu Żelaza. Firma ta spełniała funkcję biura eksportowego wyrobów hutniczych całego polskiego hutnictwa żelaznego. Działalność H-a przyczyniła się do spolszczenia dyspozycji w zakresie eksportu żelaza z Polski, gdyż przeniósł on istniejący ośrodek dyspozycyjny z Hamburga do Katowic i stworzył w Polsce odpowiednią organizację eksportową. Na stanowiskach tych H. pozostawał aż do wybuchu wojny.
Po opuszczeniu Katowic we wrześniu 1939 r., znalazł się w październiku we Lwowie, skąd w grudniu dotarł do Francji i wstąpił do 2. dywizji piechoty formującego się we Francji Wojska Polskiego. W czerwcu 1940 r. H. ewakuował się do Anglii, skąd skierowany został do służby wojskowej na Bliskim Wschodzie. Od listopada 1941 r. służył w stopniu strzelca, a następnie kaprala w Palestynie, Turcji, Egipcie, na Pustyni Libijskiej i w Iraku. Następnie brał udział w kampanii włoskiej od Monte Cassino aż do zajęcia Bolonii. W styczniu 1944 r. został mianowany podporucznikiem. W grudniu t. r. przeniesiono H-a do ośrodka zapasowego oficerów w Anglii.
W połowie marca 1946 r. H., mimo bardzo nęcących propozycji zatrudnienia, wysuwanych przez zagraniczne organizacje przemysłu hutniczego, powrócił do kraju i zgodnie ze swymi zainteresowaniami poświęcił się pracy w dziedzinie handlu zagranicznego, w zakresie którego był jednym z najwybitniejszych polskich specjalistów. Kolejno pracował na szeregu odpowiedzialnych stanowisk państwowych. Od kwietnia 1946 r. był wicedyrektorem departamentu ekonomicznego Min. Przemysłu. We wrześniu t. r. przeniesiono H-a do Centrali Zbytu Produktów Przemysłu Węglowego w Katowicach na stanowisko zastępcy naczelnego dyrektora do spraw eksportu. W listopadzie t. r. H. wezwany został do Warszawy dla objęcia funkcji przewodniczącego komisji do spraw realizacji planu importu, której zadaniem było szybkie uzupełnienie luk, jakie powstały w zaopatrzeniu kraju po przerwaniu pomocy UNRRA. Po zakończeniu tej pracy, w kwietniu 1947 r. mianowano H-a dyrektorem departamentu planowania i koordynacji w Min. Przemysłu i Handlu, a w maju zlecono mu równoczesne pełnienie funkcji zastępcy podsekretarza stanu dla spraw handlu zagranicznego. Z chwilą utworzenia Min. Handlu Zagranicznego H. pozostał w nim na stanowisku dyrektora departamentu planowania i koordynacji. Na wszystkich tych stanowiskach wykazał wybitny talent jako negocjator i autor szeregu umów gospodarczych, z których pewne uchodziły za wzorowe. Zwolniony na własne życzenie z pracy w handlu zagranicznym (15 XI 1949), został tegoż dnia mianowany dyrektorem departamentu artykułów przemysłowych w Min. Handlu Wewnętrznego. Ze stanowiska tego odwołano H-a w kwietniu 1953 r. W l. 1952–4 H. prowadził wykłady i seminaria zlecone z zakresu obrotu artykułami przemysłowymi w Szkole Głównej Planowania i Statystyki. Aż do kwietnia 1955 r. pracował na drugorzędnych stanowiskach administracyjnych (m. in. był dyrektorem Domu Odzieżowego w Warszawie). Od kwietnia 1955 r. zatrudniony był w Instytucie Handlu Wewnętrznego, jako pracownik naukowy. Pracował tam nad zagadnieniami współpracy handlu z przemysłem i nad badaniem popytu, publikując z tego zakresu szereg artykułów. W lipcu 1956 r. został H. mianowany radcą Prezesa Państwowej Komisji Cen do spraw ekonomicznych, a wkrótce potem członkiem tej Komisji. Dopiero w styczniu 1957 r. H. wrócił do pracy w Min. Handlu Zagranicznego, gdzie do kwietnia był radcą ministra, a następnie dyrektorem generalnym. Równocześnie powołano H-a na członka Rady Ekonomicznej. Pełnił tam funkcje przewodniczącego komisji handlu. Wniósł poważny wkład m. in. do opracowania tzw. małej reformy handlu. Odznaczony był m. in. Oficerskim i Komandorskim Krzyżem Odrodzenia Polski. Zmarł nagle 4 I 1958 r. Pozostawił żonę Marię z Treterów.
Ł. H. Wspomnienia pośmiertne, „Przegl. Bibliogr. Piśm. Ekon”. 1958 nr 1 s. 1–2; Zmarł Ł. H., „Życie Gosp.” 1958 nr 2 s. 1; Żurowski S., Wspomnienie o Ł. H-u, „Za i Przeciw” 1958 nr 44 s. 6; – Arch. Min. Handlu Zagr.: Akta personalne; – Informacje żony – Marii i brata – Juliana Hochfelda.
Zbigniew Landau